Als kind was ik al gefascineerd door het menselijk lichaam. Ik leerde alle organen en spiergroepen uit mijn hoofd, met de encyclopedie op mijn knieën. En was er bij ons thuis iemand ziek, dan sjouwde ik steevast met pleisters, verband en in eau de cologne gedrenkte zakdoekjes heen en weer. Toch koos ik voor het communicatievak. Eigenlijk om als een soort ‘tolk’ te kunnen fungeren wanneer (groepen) mensen elkaar niet begrijpen.

Maar ook dat andere liet me niet los: was ik op bezoek in het ziekenhuis dan keek ik met enige afgunst naar de verpleegkundigen. Omdat je daar dan iets mee moet, vind ik, besloot ik op mijn 34e ook verpleegkundige te worden. Mijn hart bleef liggen in de thuiszorg, waar ik een aantal jaren werkte. Ondertussen bleef mijn hart – daar is ruimte genoeg voor twee vakgebieden – deels ook liggen bij de communicatie. En ik ontdekte hoe ze in elkaar grijpen. Elke dag geniet ik ervan om daarmee te kunnen experimenteren.