Als kind was ik al gefascineerd door het menselijk lichaam. Ik leerde alle organen en spiergroepen uit mijn hoofd, met de encyclopedie op mijn knieën. En was er bij ons thuis iemand ziek, dan sjouwde ik steevast met pleisters, verband en in eau de cologne gedrenkte zakdoekjes heen en weer. Toch koos ik voor het communicatievak. Eigenlijk om als een soort ‘tolk’ te kunnen fungeren wanneer (groepen) mensen elkaar niet begrijpen.

Omdat dat zorghart steeds harder begon te kloppen, werd ik onderweg toch nog die verpleegkundige die (ook) in mij zat. Daarnaast werkte ik als zelfstandig ondernemer in het communicatievak, werd ik trainer (lotgenotencontact, seksuele gezondheid) en ben ik les gaan geven aan de Verpleegkundeacademie waar ik kort daarvoor nog student was.

In de loop der jaren groeide ook de liefde voor taal. Die drager van intenties en cultuur, van emoties en heldere boodschappen, ik experimenteer er dagelijks mee. In het schrijven (over de zorg en verder alles waar mensen bij betrokken zijn) en trainen voel ik me thuis.